Happy End verbeeldt in alles de ondergang.
Film
In Happy End komen meerdere thema's uit het oeuvre van de Oostenrijkse regisseur samen: eenzaamheid, macht en onmacht, innerlijke driften, voyeurisme, het onvermogen tot echt menselijk contact en de digitale afstomping die ervoor in de plaats komt.
Drama uit 2017 van Michael Haneke, tweevoudig Gouden Palm-winnaar (Amour, Das Weiße Band).
Met Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Mathieu Kassovitz e.a., F/ D/ O, 107 min., Frans gesproken.
Het verhaal speelt zich af in het noorden van Frankrijk, tegen de achtergrond van de vluchtelingencrisis en de kampen in Calais. Terwijl het land in crisis verkeert, wordt er een blik geworpen op de welgestelde ondernemersfamilie Laurent, woonachtig in een groot landhuis in Calais. Een familie waarin alle compassie is verdwenen en die blind is voor hetgeen zich in de wereld om hen heen afspeelt. De generatiekloof en onderlinge spanningen zetten de verkrampte familiebanden op scherp.
De waarheid in Happy End wordt uitgesproken door de dertienjarige Ève die net een zelfmoordpoging heeft gedaan met een overdosis antidepressiva. “Hou op met liegen”, zegt ze tegen haar vader, “je houdt van niemand!” Je zou haar bijna-overdosis op een verdraaide manier kunnen uitleggen als een laatste poging om dichter bij haar vader te komen, een arts die al lang geleden scheidde van haar onlangs onder verdachte omstandigheden omgekomen moeder.
Isabelle Huppert doet als Anne Laurent nog moeite om de boel bij elkaar te houden, terwijl ze de dagelijkse gang van zaken in het grote bouwbedrijf voor haar rekening neemt. Voor iedereen die het tafereel van buitenaf beziet, is de diagnose duidelijk: als niemand om een ander geeft, is er geen redden meer aan. Wat misschien nog het best wordt verbeeld door de dementerende pater familias (Trintignant, de echtgenoot uit Haneke’s vorige film ‘Amour’) van de familie die zo ongeveer een hobby heeft gemaakt van zichzelf van het leven proberen te beroven.